Kraina z Książek

    Wszyscy, a przynajmniej ja tak uważam, drżymy przed nieokiełznanym talentem pisarskim Katarzyny Michalak, której umiejętność odnajdywania się w najróżniejszych gatunkach literackich zachwyca tych wszystkich legendarnych mistrzów pióra, o których tyle słyszymy. Jednak oni są gdzieś tam daleko, nieosiągalni dla zwykłych śmiertelników, a pani Kasia jest tutaj, dla nas. Ponadto nie tworzy ona książek skomplikowanych, przeznaczonych dla inteligentów, a urocze i ciepłe opowieści dla normalnych ludzi. Co więcej, jej robota jest bardzo prosta, każdy potrafiłby napisać to, co ona. Uważam wręcz, że ja napisałbym lepiej.     Pisząc Kawiarenkę pod Różą Michalak nie wymyślała koła na nowo, a sięgnęła po znane i sprawdzone motywy. Tak więc po raz kolejny naszą główną bohaterką jest młoda, urocza, niezależna i odważna dziewczyna, która jak zawsze wyjeżdża do małego miasteczka (wymiennie może to być zaciszna, wiejska okolica czy coś w tym guście), żeby jak zawsze objąć uroczy, własny kawałek podło

    Niesamowita moc internetu sprawia, że można sobie sięgnąć po zapomnianą przez bogów książkę, która kurzy się gdzieś w pudle, by okazało się, iż była ona ponoć przygodą dla wielu czytelników, a jej autor cieszy się w danym środowisku jakąś estymą. Szczerze mówiąc, ja nigdy o bardzo niepełnosprawnym, pionierze Fandomu Jacku Izworskim nie słyszałem, ale może to i dobrze, bo dzięki temu będę w stanie ocenić Gwiezdne szczenię tak jak na nie zasługuje. Czyż wszyscy nie jesteśmy gwiezdnymi szczeniętami, które patrzą w górę, ku niebu i bezradnie sięgają, chcąc wznieść się ku gwiazdom? Na szczęście nie jesteśmy za to literackimi szczeniętami.     Wyprawa statku „Horsedealer” (koński dostawca twoich ulubionych narkotyków jak mniemam - może cała ta książka to tylko przeraźliwie nudny narkotykowy trans?) wyrusza w gwiazdy. W załodze znajduje się nasza narratorka, Helena Borek. No i sobie lecimy, jest fajnie, potem mniej fajnie, bo ktoś sobie umiera, ale czytelnik się nie przejmuje, bo bohater

    Chciałbym zaznaczyć, że nie słuchałem radiowego słuchowiska Autostopem przez Galaktykę , więc nie mam jak się do niego odnieść w tej recenzji. Ale to chyba nie szkodzi? Mam taką nadzieję. W każdym razie o tej powieści słyszałem już nieraz od lat i naprawdę cieszę się, że wreszcie miałem okazję się do niej zabrać. A efekt jest doprawdy porażający. Mogę z całą świadomością odpowiedzialności słów, które zaraz napiszę stwierdzić wszem wobec i każdemu czytelnikowi z osobna, iż Autostopem przez Galaktykę Douglasa Adamsa jest świetną książką i kiepską instrukcją.     To miał być piękny dzień dla Arthura Denta, niestety chcą mu wyburzyć dom, bo gmina buduje obwodnicę, a Arthur nie złożył stosownego odwołania od decyzji administracyjnej. To miał być również piękny dzień dla Ziemi, niestety właśnie przez nią ma przebiegać galaktyczna autostrada, a Ziemianie nie złożyli stosownego odwołania. Jakby tego było mało, zburzenie (eufemizm) Ziemi zniweczyło misterny, trwający już miliony lat plan i

    Nie wiem czy to przez długość, ale opis Bożej Ewangelii zamieszczony na jej tylnej okładce zasugerował mi, iż może to być nienajlepsza powieść. Jednak to tylko pozory, prawda? Mamy więc do czynienia z debiutem Łukasza Steinke, ale nie mam zamiaru oferować taryfy ulgowej. Może bym to zrobił, gdyby nie to, że Boża Ewangelia jest po prostu książką beznadziejną na każdym polu.     Jak już wspomniałem, wydawca zadbał o to, żebyśmy dokładnie wiedzieli, o czym ta opowieść jest. Nasz główny bohater nie ma imienia, a ponieważ autor próbuje utrzymać jakąś taką głupią narrację, to nazywa protagonistę Bezimiennym i tak go określa. Za każdym razem, gdy widziałem to słowo, czułem się, jakby przeniesiono mnie do świata serii gier Gothic . W każdym razie protagonista jest niewolnikiem w świecie po apokalipsie, ale ucieka, potem ma jakieś koszmarnie nudne przygody, aż wreszcie trafia do osady, gdzie jakiś losowy staruch daje mu wreszcie głównego questa - musi przejść na drugi koniec mapy i przynie

    Piękne otaczanie się klasyką jest tym, czego nie pochwalam. Ale to dlatego, że większość tych słynnych wielkich książek, jakie miałem przyjemność lub nie przeczytać nie prezentowało sobą aż tak wysokiego poziomu. Momentami poziom był wręcz niski. Jednak nie wykluczam tego, że może mam po prostu niskie kompetencje literaturoznawcze, w końcu brak mi wykształcenia w tym kierunku. Z tego właśnie powodu jestem prostym człowiekiem, który woli coś prostego, byle tylko dobrze się czytało i mnie nie obrażało. A co do Fundacji , to oczekiwałem zachwytu, czyli zrobiłem coś, czego absolutnie nie powinienem, bo nastawianie się może przynieść rozczarowanie.     Upraszczając można powiedzieć, iż książka opowiada o upadku i narodzinach. Otóż wielkie Imperium Galaktyczne, trwające od lat, chyli się ku upadkowi. Ten, trwający lata proces przewidział za pomocą psychohistorii Heri Seldon, wybitny naukowiec i matematyk. Za swoje herezje zostaje wygnany i skierowany na planetę, gdzie razem ze swoim wiel

    Czytanie Bolesława Prusa jest dla mnie czynnością bardzo przyjemną, nawet jeśli nie wszystko zawsze mi pasuje. Ale generalnie pasuje, poprzednie książki pana Głowackiego bardzo mi się podobały, a Lalka jest w końcu powieścią wybitną, zresztą taka Placówka nie jest w niczym gorsza. I oto kolejna cegła, czyli Emancypantki , po które naprawdę długo ciężko mi było się zabrać, książka leżała na biurku i patrzyła na mnie krytycznie jakiś rok, ale wreszcie przyszedł na nią czas.     Główną bohaterką tej ogromnej książki jest Magdalena Brzeska, która jest postacią dobrą, serio. Oczywiście ma swoje cechy, ale celem Prusa było danie czytelnikowi do zrozumienia, że Magda to osoba dobra, bez dyskusji. I to jest najważniejszy, największy problem Emancypantek , jako iż panna Brzeska jest po prostu nudna i w związku z tym po pewnym czasie człowiek zaczyna się poważnie nudzić. Nie pomaga objętość książki, Prus napisał naprawdę długą powieść, ale naiwność Magdy nie pozwala się tym cieszyć. Lalka

    Kiedy przeczytałem zbiór opowiadań Szafa autorstwa Olgi Tokarczuk, byłem lekko rozczarowany, ale obiecałem sobie, że nie będę uprzedzony. W końcu krótka forma to krótka forma, a tutaj mamy powieść, czyli coś… większego? Napisałbym poważniejszego, ale w sumie opowiadanie Szafa jest lepsze niż to gówno, które miałem nieprzyjemność przeczytać.     Ym, fabuła? No są sobie ludzie i oni se wyruszają w epicką podróż w poszukiwaniu Księgi, której historię Olga Tokarczuk opowiada zaraz na początku więc spokojnie, trudno się tu pogubić (żartowałem, chodziło mi o ten konkretny aspekt). I teraz mógłbym coś tam powymyślać, ale to nie ma sensu, jako że nawet sama Tokarczuk chyba nie przejmowała się tą fabułą, jako iż w ostatnim rozdziale narrator informuje rozczarowanego i na tym etapie wkurzonego lub znudzonego lub nieobecnego czytelnika, że w sumie to historia nie jest ważna. No skoro nie jest ważna, to nie powinniśmy się nią przejmować, tak?  Z drugiej strony chciałbym zaznaczyć, że ona jak

    To chyba pierwszy raz, gdy Grzegorz Kasdepke zdecydował się napisać pełnoprawną powieść, a nie te krótkie historyjki. I teraz mógłbym zadać pytanie czy to dobrze, jednak pewnie wszyscy dobrze wiemy, że takie retoryczne zapytania są głupie i nikomu niepotrzebne. Jednak nie można skończyć na panu Grzegorzu, bo jest on w końcu jeno współautorem książki. Obok niego dumnie stoi Mira Stanisławska -Meysztowicz, dla której chyba jest to debiut. W każdym razie jak autorzy sami napisali, są przyjaciółmi i książkę napisali dla przyjaciół, czyli dla czytelników. Szczerze mówiąc, dziwnie się czuję, skoro obcy mi ludzie, którzy nigdy mnie nie spotkali, uważają mnie za przyjaciela. A teraz porzućmy ten męczący, nieśmieszny humor i przejdźmy do recenzji.     Do kamienicy przy Śródmiejskiej 15 w Warszawie wprowadza się rodzina Bujnowiczów, jako iż głowa rodziny dostała tutaj mieszkanie (ojciec jest naukowcem, biologiem). Dla małej Ani jest to niezbyt miłe przeżycie, bo dziewczynka musiała porzucić