Czy „Pokolenie Ikea. Kobiety” to nuda?

    Jestem fanem książki Pokolenia Ikea, ponieważ na swój sposób działała - miała jakieś tam cele i sprawnie je realizowała posługując się określonymi środkami. Wydaje mi się, że to był jednorazowy strzał ze strony autora Piotra C. A mówię o tym dlatego, że Pokolenie Ikea. Kobiety są pozbawione tego, co czyniło pierwszą część tak wyjątkową - unikalność krzyku człowieka, który wie, że przegrał życie. 


    Powieść jest bezpośrednią kontynuacją Pokolenia Ikea - towarzyszymy więc Oldze i Czarnemu w ich codziennym życiu. Oznacza to tyle, że świetne zakończenie poprzedniczki idzie do kosza, bo wszystko wiemy i oczywiście nie narzekam dlatego, że bohaterowie mogli pójść naprzód i jakoś się otrząsnąć, jednak to bardzo psuje jedynkę. No i niestety dwójka nie oferuje nic w zamian, to po prostu kolejna dawka tego samego. Piotr C. przedstawia nam jakieś historyjki, z których żadna nie jest interesująca, a wszystkie wydają się być bardzo powtarzalne. Oczywiście dokładnie tak samo działało Pokolenie Ikea (i działało!), ale no właśnie, Kobiety to powtórka z rozrywki, to samo, także czytelnik pozostaje tym znudzony i rozczarowany. Pół biedy, gdyby to miało do czegoś prowadzić, ale no niestety nie widziałem tutaj żadnego satysfakcjonującego podsumowania, czegoś, co wynagrodziłoby mi zniszczenie tego obrazu wykreowanego przez poprzednią część.


    Ja wiem, że w prawdziwym życiu faktycznie jest tak, że ludzie się niczego nie uczą i popełniają ciągle te same błędy i można byłoby obronić w ten sposób Kobiety, tyle że znowu - dokładnie o tym było pierwsze Pokolenie Ikea! Tak zresztą mogłaby wyglądać cała ta recenzja, na podkreślaniu, że w poprzedniej książce Piotra C. dostaliśmy to samo, tyle że w bardziej skondensowanej, wtedy jeszcze świeżej formie. Kobiety jawią się tutaj jak odgrzewany kotlet.


    Autor nie potrafi przykuć uwagi, bo jego język nie dość, że jest niesamowicie prosty, wręcz prymitywny, to na dodatek kompletnie przezroczysty. Wzrok ślizga się po literkach, łączymy te znaczki w słowa, zapoznajemy się z ich treścią, łącząc tym razem słowa w zdania i odczytujemy w ten sposób sens, czyli to, co autor miał na myśli i zaraz potem o wszystkim zapominamy.


    Co do bohaterów, no to jest ten Czarny i są kobiety. Kobiety nie są jakoś szczególnie interesujące, chyba że odkryciem będzie dla ciebie, że ludzie mają swoje potrzeby. No nie wiem co więcej napisać, ludzie bez jakichś ciekawych scen, przesuwający się po życiu Czarnego. I okej, tak jest w życiu, ale jak ja, jako czytelnik, mam się tym zainteresować?


    Także no nie polecam. Wydaje mi się, że Pokolenie Ikea. Kobiety może mieć wartość tylko i wyłącznie dla kogoś, kto nie zna pierwszej części. Może wtedy w ciebie uderzy, ale ja nadal nie radzę lektury. Sięgnij po pierwszą część, jest lepsza. Natomiast jeśli jesteś przedstawicielem pokolenia Ikea, to może odnajdziesz w tej powieści cząstkę samego siebie. Nie wiem, to już jest czysto indywidualna kwestia. Trochę szkoda, ponieważ było tu pole do pokazania nam jakichś fajnych (specjalnie używam tego słowa, można się łatwo domyślić dlaczego) rzeczy, a niektóre momenty bywają dobre, czasem nawet zabawne. Ale najgorsze jest to, że ja tu widzę, że to jest nadal Piotr C. Autor dobrego Pokolenia Ikea i jednocześnie słabej wersji 2.0. Chociaż może powinienem napisać - wersji 1.01.

 

    Pozdrawiam serdecznie, Wilston Qoraqkos. 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Powieściozja - z książki „Mroki”

Obraz
    W przypadku Mroków mamy kolejny doskonały przykład książki, która została po latach zmieniona, do czego zresztą przyznał się sam Jarosław Borszewicz - bo w tym 1983 roku nie mogła się ona ukazać w takiej formie, w jakiej powinna. Zaznaczam więc, że obcuję z tą nową wersją. W każdym razie czytam tę tak zwaną powieść z polecajki, także chciałem, żeby mi się spodobała. Szanse były dość wyrównane, bo z tego co się orientuję, Mroki wzbudzają mieszane uczucia - są wyraźne zachwyty ale i dosadna krytyka. No i bardzo dobrze, w końcu czyż sztuka nie powinna wzbudzać w odbiorcy emocji? Tutaj mamy do czynienia z poezją, także tym bardziej porządna dawka silnych emocji jest wskazana!     Opisywanie fabuły tej książki jest zadaniem zarówno trudnym jak i niemożliwym, ponieważ historia jest w niej znikoma. Naszym głównym bohaterem jest młody mężczyzna Duet Zezowaty, z zawodu dorożkarz, możliwe również że student może niekoniecznie z wolnego wyboru, ale przede wszystkim człowiek, obawiający się ż
Czytaj więcej

„Pani Ferrinu” nie kończy cyklu

Obraz
    Z racji, że to ostatnia część cyklu, Pani Ferrinu musiała zmierzyć się z trudną sztuką zakończenia Kronik Ferrinu . Nie jest to łatwa sprawa, ale nie oznacza jednocześnie, iż powinno się dać Michalak taryfę ulgową. To wręcz podwyższa postawioną (nisko) poprzeczkę. W takim razie jak się udało? Nie udało.     Anaela dostaje wiadomość o porwaniu Gabrieli, ale nie tej, która była protagonistką części trzeciej, tylko innej. Nasza ukochana bohaterka przybywa do Ferrinu, gdzie okazuje się, że porwany zostaje również Sellinaris. Teraz Anaela będzie musiała zmierzyć się z lanorskim bogiem Luciferrinem, by ocalić swój świat. Fabuła jest potwornie nudna, kompletnie nieangażująca i tak naprawdę, znając zakończenie, okazuje się nie być potrzebną. Szczerze, właśnie tego się spodziewałem, ale jednak jestem bardzo rozczarowany. Dałoby się to zrobić lepiej, ale Michalak pędzi z kolejnymi ważnymi wydarzeniami, nie zostawiając czytelnikowi miejsca na oddech.     Na tym etapie cyklu bohaterowie właśc
Czytaj więcej

Gdy rozepnie rozporek, ona ujrzy ogromnego, „Wyzwolonego” członka

Obraz
    Przy okazji Mroczniej byłem dość zadowolony, bo książka mnie pozytywnie zaskoczyła. Chociaż z drugiej strony po Nowym obliczu Greya oraz Greyu ciężko było napisać jeszcze gorszą książkę. Z jeszcze innej strony przed Wyzwolonym James wydała Mistera , który nie jest dobrą książką. Jednak ja jestem człowiekiem otwartym na dobro i zawsze zakładam, że każda książka może mnie zadowolić, nawet gdyby to była ta kolejna mityczna część Kronik Ferrinu Katarzyny Michalak. Wprawdzie jeżeli jakiś cykl lub autor mnie nudzi, to odstęp między kolejnymi dziełami tej serii czy tego pisarza jest zwykle spory, o wiele większy niż gdy coś lubię (co za zaskoczenie!), ale i tak wszystko przeczytam. Gwarantuję! Może na początek drobny kontekst - Wyzwolony to oczywiście fabuła Nowego oblicza Greya , tyle że z perspektywy Christiana Greya. Akurat tak się składa, że Nowe oblicze Greya to jedna z najgorszych książek, jakie w życiu przeczytałem, także Wyzwolony mimo wszystko nie miał trudnego zadania w
Czytaj więcej