„Uczeń Alvin” kolejnym etapem (znowu)

To jest bardzo dziwne, że póki co Opowieść o Alvinie Stwórcy jest właściwie zbiorem historii o jakichś pierdołach. Samo w sobie nie musi to być problemem, ale Card cały czas nadaje tym książkom ton wielkiej historii o zmienianiu świata i tak dalej. Nie mogę powiedzieć, żeby Uczeń Alvin był takim samym przerywnikiem jak Czerwony prorok, ale i tak nie jest tak dobrze, żebym nie narzekał.

Alvin przybywa do miasta Hatrack River, w którym przyszedł na świat. Zostaje terminatorem u lokalnego kowala no i nadal walczy z Niszczycielem. Mamy także wątki mieszańca Arthura Stuarta, zrodzonego przez grzech zgwałcenia syna białego właściciela i czarnej niewolnicy oraz żagwi Peggy, która tym razem pełni wreszcie jakąś rolę w historii. Generalnie w książce nie dzieje się nic ciekawego. Może inaczej - wszystko co tutaj jest interesujące i posuwa fabułę do przodu (na przykład kwestia odszukiwaczy) jest nudne, a przerywniki są interesujące. Nie rozumiem, dlaczego części Opowieści o Alvinie Stwórcy nie są dłuższe, czemu autor przeskakuje nagle w czasie i nie poświęca poszczególnym bohaterom więcej miejsca. Spotkanie Cavila z wielebnym Throwerem jest świetnym, dość przerażającym momentem, czemu nie ma więcej takich zajmujących scen?

To jest bardzo duży problem, ponieważ Card w tej książce przegiął w kreacji bohaterów. Ja wiem, że tutejsi ludzie są prości, niewykształceni, ale dlaczego dosłownie wszyscy są tak bardzo odpychający i głupi? Z tego wszystkiego autor kreuje nam wizję świata, gdzie tylko Alvin, jako wybrany zbawiciel i Stwórca jest w stanie być ponad własne przywary. To jest tak przesadzone, że robi się wręcz groteskowe. Ja może za słabo się znam, może faktycznie kiedyś wszyscy ludzie byli burakami i gnojami, ale po prostu nie jestem w stanie w to wszystko uwierzyć. I jaki był cel Carda? Bo nie sądzę, żeby chodziło o pokazanie głupoty, ponieważ przy całej swojej podłości, każdy z bohaterów jest człowiekiem umiejącym precyzyjnie ocenić sytuację, w jakiej się znajduje. Może gdyby poświęcić postaciom więcej miejsca, zawrzeć w powieści więcej zwykłych obrazków z codziennego życia, pokazać panoramę miasteczka, może wtedy to wszystko przestałoby być tak oderwane od rzeczywistości. I jasne, cykl dzieje się w świecie alternatywnym, ale nie aż tak różnym od naszego, jak mogłoby się na pierwszy rzut oka wydawać.

Opowieść o Alvinie Stwórcy to dziwny cykl. Nie jestem w stanie powiedzieć, czy Uczeń Alvin jest dobrą książką. Może jest, może nie. Ja bawiłem się w miarę dobrze, jednak nie podejmuję się tej ostatecznej oceny. Może będę w stanie ocenić cały cykl, kiedy już skończę go czytać i wtedy wydać werdykt. Póki co się wstrzymam. W międzyczasie trzymam kciuki za Alvina, niech zbuduje swoje Kryształowe Miasto i niech da szczęście Peggy, bo zasłużyła sobie na to. No i to moja ulubiona postać. Liczę na to, że w sequelu będzie miała rolę przynajmniej tak dobrą jak w tej części. Mam też nadzieję, iż recenzję będzie mi się pisało przy części czwartej lepiej, bo recenzowanie tego cyklu to prawdziwa męka. No mało emocji wzbudza we mnie czytanie tych powieści, a jednocześnie nie powiem, żebym się nudził, albo żebym miał poczucie zmarnowanego czasu. Patrząc na Mówcę Umarłych i to jak świetną jest on książką, może po prostu na Alvina Card nie miał wystarczająco dobrego pomysłu.

Pozdrawiam serdecznie, Wilston Qoraqkos.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

„Księżniczka z lodu”, który wreszcie pękł

Obraz
W ramach pewnego powolnego przekonywania się do danego gatunku pewnie nie warto sięgać po dzieła uważane w środowisku jego entuzjastów za nieszczególnie dobre. O twórczości Camilli Läckberg słyszałem dużo dobrego i tylko to przekonało mnie do sięgnięcia po jej książkę, bo w każdym innym przypadku Księżniczka z lodu trafiłaby pewnie na słynną kupkę książek, które kiedyś przeczytam, może za dwadzieścia lat przy dobrych wiatrach. Do kryminałów podchodzę jak typowy literacki snob do literatury gatunkowej - zastanawiam się zawsze, co może być ciekawego w tego typu czytadłach. No cóż, może być bardzo dużo! Miasteczko Fjällbacka na zachodnim wybrzeżu Szwecji to miejsce spokojne. Ale to nie do końca prawda, ponieważ w lato pełno tu wczasowiczów, którzy dodatkowo stopniowo przejmują tą niegdyś rybacką mieścinę, zamieniając piękne werandy starych domów w obrzydliwe okna panoramiczne. I chociaż pisarkę biografii (która marzy o napisaniu w końcu jakiejś fikcji) Erikę Falck bardzo to drażni, to ak...
Czytaj więcej

Wpaść do „Studni Wstąpienia” i sobie głupi ryj rozwalić

Obraz
Kiedy patrzę sobie na ostatni akapit recenzji poprzedniej części cyklu Z mgły zrodzony , dochodzę do następującego, smutnego wniosku - nie, Sanderson tego nie zrobił. I mógłbym mieć głupią nadzieję, że dobra, że może w części trzeciej w końcu dostanę o wiele ciekawszy system magiczny, ale chyba nie powinienem się naiwnie łudzić. Ale z drugiej strony, nie jest tak, że Studnia Wstąpienia jest jakimś wielkim rozczarowaniem. A na pewno okazała się lepsza niż pierwsza część. Na końcu poprzedniej części Vin pokonała Ostatniego Imperatora. W wyniku tego wydarzenia świat Ostatniego Imperium musiał się zmienić, przynajmniej politycznie, bo na zmiany społeczne jeszcze trzeba poczekać. Elend został królem i urzęduje w Luthadel razem ze wszystkimi sojusznikami Kelsiera. Vin, wspierana przez kandrę, jest jego ochroniarzem. No i ma co robić, ponieważ na tron świata czyha wystarczająco wielu samozwańczych królów, by zaczęło robić się gorąco. Oblegani przez trzy armie, Vin, Elend i ich sprzymierzeńcy...
Czytaj więcej

„Saints” a wśród nich „A Woman of Destiny”

Obraz
Książka będąca przedmiotem niniejszej recenzji pierwotnie została opublikowana pod lamerskim tytułem A Woman of Destiny , który biorąc pod uwagę okładkę oraz opis z tyłu nie do końca oddaje istotę dzieła. No i poza tym jest szpetny. My jednak będziemy używać tytułu Saints , który miał być planowany przez Orsona Scotta Carda od początku. No bo de facto jest to właśnie książka o Świętych, czy też, używając bardziej swojskiego określenia, mormonach. Owa Kobieta oczywiście jest główną bohaterką, jednak czuć akcent położony na zaprezentowaniu właśnie przede wszystkim ugrupowania pod pewnymi, wybranymi kątami. To widać praktycznie w każdym aspekcie. Rodzina Kirkham żyła sobie całkiem dobrze w Anglii, ale oczywiście wszystko kiedyś się kończy, szczególnie jak się ma tak świetnego żywiciela jak ojciec rodziny, który postanawia nagle opuścić dom, zostawiając żonę i dzieci wręcz w beznadziejnej sytuacji. No więc John wybywa, a jego żona Anna oraz dzieci Robert, Dinah i Charlie muszą jakoś przeży...
Czytaj więcej