„Tajemnica dyrektora Fiszera” musi zostać odkryta!

    Warto zauważyć, że nie ma żadnej tajemnicy. Jedno z wydań tej książki (wprawdzie w formie audiobooka, no ale jednak) miało na okładce nikczemnych przestępców, którzy biegną z komputerami pod pachami. Także to tyle, jeśli chodzi o tytułową tajemnicę i tego kto stoi za nikczemnym spiskiem. Ale nieważne. A ponieważ moja recenzja jest pisana w 2022 roku, to nie mogę nie zaznaczyć pewnego aspektu, jako iż jest to książka Dariusza Rekosza - nie, nie jestem uprzedzony w żaden sposób do jego książek. Oczywiście ty, drogi czytelniku możesz, jednak jeśli jesteś osobą, która angażowałaby się w masowe ocenianie jego książek negatywnie, bez ich przeczytania i wypisywania o tych książkach negatywnych opinii bez ich przeczytania… no to najlepiej odpuść sobie tę recenzję. A teraz wróćmy do czasów, gdy poglądy polityczne autora jeszcze nie dyskredytowały Rekosza.


    Leszek Morszol to inteligentny, dziesięcioletni uczeń 4B. Akurat zwalniają go z ostatniej lekcji i chociaż nasz bohater o ksywce Mors nie jest z tego zbytnio zadowolony, bo to informatyka i fajny przedmiot, to przecież z wcześniejszego pójścia do domu nie można się nie radować. Jednak koleżanka z klasy Alicja Pankiewicz (pseudonim Pinky) zwraca Morsowi uwagę na pewne dziwne fakty dotyczące ekipy, która ma wymieniać okna w sali informatycznej. Szybko okazuje się, że dzieje się coś niedobrego. A kiedy Pinky znika, Mors będzie musiał sam odkryć tajemnicę dyrektora Fiszera, wydostać się z zamkniętej szkoły i udaremnić nikczemny plan kradzieży szkolnych komputerów. Fabuła jest naprawdę przyjemna, chociaż wymaga lekkiego zawieszenia niewiary, skoro nasi kryminaliści zamiast przekazać sobie wszystkie hasła, ukrywają je w mniej lub bardziej skomplikowanych łamigłówkach. To oczywiście jest dla młodego czytelnika, który razem z Morsem będzie mógł rozwiązać zagadki no i sprawdza się to całkiem okej. Natomiast ostatni rozdział książki już dobry nie jest. Za dużo przemyśleń Morsa, za dużo głupot… trzeba było to skończyć wcześniej. No i tam wychodzi głupota dorosłych, która bardzo drażni. Pewnie dzieci nawet tego nie zauważą, ale dorosłego czytelnika to zirytuje, szczególnie ten podział na zdecydowanych, gwałtownych, urywających dyskusje ojców oraz delikatne, nieśmiałe, pozbawione charakterów matki.


    Jednak tym co najbardziej się rzuca w Tajemnicy dyrektora Fiszera w oczy, jest ciągła krytyka policji. Nie wiem czy Rekosz robi to intencjonalnie, ale bardzo się to czuje. Nawet kiedy poznajemy w końcu kompetentnego funkcjonariusza, ten okazuje się głupi, bo angażuje w śledztwo wszystkich możliwych bohaterów i pyta dziecko o rozwiązanie za niego łamigłówek i to jest po prostu durne. Jasne, taki zabieg jest dla dzieciaczków fajny, można się poczuć docenionym, gdy bez pomocy najmłodszych dorośli miotają się bezradnie, ale są przecież jakieś granice.


    Mimo wad, Tajemnica dyrektora Fiszera jest całkiem dobrą i krótką (więc nawet jeśli ci nie przypasuje, to nie zmarnujesz z nią za wiele czasu) powieścią, po którą można sięgnąć, jeśli akurat wpadnie w rączki. Chętnie też spotkam się z Morsem i Pinky jeszcze raz, jeśli będzie taka okazja. A ponieważ recenzję piszę w 2022 roku, to wiem, że będzie okazja. Sięgnę po kontynuację. Doskonała książka dla młodych czytelników, która ma szansę zaciekawić ich przedmiotami ścisłymi oraz rozwiązywaniem zagadek. No i tak w ogóle też może zainteresować. Polecam.


    Pozdrawiam serdecznie, Wilston Qoraqkos.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

To przykre, że życząc „Spełnienia marzeń!”, mamy na myśli uwolnienie się od patologii, nieszczęść i cierpienia, a nie na przykład kupienie sobie ładnego domu (ale w sumie go nie potrzebujemy, przecież zawsze go dostajemy u pani Katarzyny Michalak za pół darmo)

Obraz
    Ostatnio było ciężko. Nie oddam dzieci! było książką ciężką, ale nie z powodu problematyki, lecz jej jakości. Bez żadnych wątpliwości jest to książka oszkliwa. Jednak pani Kasi Michalak chyba spodobały się wykrzykniki, bo w jej kolejnej powieści, czyli Spełnienia marzeń! również taki posiada. Ale chyba w tym przypadku trochę przesadzam, to pewnie zbieg okoliczności. A więc nasza obecnie recenzowana powieść była kiedyś częścią owocowej serii, ale potem chyba się okazało, że nie ma tu owoców, więc na dzień pisania tego tekstu stanowi ona część serii bajkowej, obok takiej wybitnej powieści jak Amelia . Ciekawym jest czynienie w swojej twórczości serii książek, które nie mają ze sobą nic wspólnego, szczególnie gdy i tak każda twoja książka wygląda tak samo. Paradoks? Skądże znowu!     Pisząc Spełnienia marzeń! Michalak nie wymyślała koła na nowo, a sięgnęła po znane i sprawdzone motywy. Tak więc po raz kolejny naszą główną bohaterką jest młoda, urocza, niezależna i odważna dziewczyn
Czytaj więcej

„Vertical”, czyli chyżo pikujmy dla objawienia!

Obraz
    Pierwsza powieść Rafała Kosika była obiecująca, chociaż niepozbawiona wad. Mimo wszystko byłem pełen nadziei na lepsze jutro i zostały one spełnione, bo dwie następne powieści tego pisarza o przygodach Felixa, Neta i Niki były o wiele, wiele lepsze. Dlatego usiadłem do Verticala ufając w zdolności autora. Oczywiście można było mieć pewne wątpliwości, bo przecież Gang Niewidzialnych Ludzi i Teoretycznie Możliwa Katastrofa to powieści dla młodzieży, w przeciwieństwie do Marsa , a dla niektórych ramy gatunkowe są na tyle istotne, żeby się ich trzymać. Jak zrobil Kosik? I co najważniejsze, czy wyszło lepiej w powieściowym debiucie?     W omawianej książce świat przedstawiony jest całkiem różny od tego naszego. Ludzie żyją w stalowych miastach, które na specjalnych, niezniszczalnych linach wspinają się w górę, ku nieokreślonemu, ale ważnemu Celowi. Miasta przeprowadzają między sobą wymiany, prędkość wznoszenia się bywa różna, a materiały bierze się z Nieba, bo graty spadają w dół z j
Czytaj więcej

Oby był to dobry „Omen”

Obraz
    Zwykle staram się nie porównywać książki do filmu, a w przypadku Omenu książka ukazała się przecież wcześniej, ale bądźmy szczerzy - każdy zdaje sobie sprawę, które dzieło ma tu pierwszeństwo. Można się zastanawiać, czy film potrzebował oficjalnej adaptacji (która zresztą jest oficjalna przecież tylko wtedy, gdy nie przeczy filmowi, a czasem bardzo przeczy, zmieniając niektóre sceny), ale skoro już książka powstała, to czemu do niej nie zerknąć. A przecież jej autorem jest David Seltzer, czyli scenarzysta filmu, także możemy mieć przynajmniej nadzieję, że książka będzie miała sens i serce do opowieści.     Jeremy Thorn to odnoszący sukcesy polityk, niestety w domu nie układa się najlepiej. Jego żona ewidentnie ma jakieś problemy psychiczne, ponadto nie może urodzić dziecka. No i zaczynamy właśnie kolejną tragedią, tym razem jednak ciąża nie skończyła się poronieniem, a dziecko po prostu zmarło. Jednak ksiądz mówi Jeremy’emu, że spokojnie, tutaj jest inne dziecko, któremu matka zma
Czytaj więcej